Magiczna Indonezja

Wyspy Gili – indonezyjska wersja raju

Wyobraźcie sobie taki widok – trzy malutkie wysepki, otoczone białymi plażami z palmami kokosowymi, zanurzone w turkusowym morzu… Tak właśnie z samolotu wygląda archipelag wysp Gili, leżących na północny zachód od wybrzeży Lombok.

Największą i najpopularniejszą z nich jest Gili Trawangan lub w skrócie „Gili T”. Trawangan pochodzi od indonezyjskiego słowa „Terowongan”, co znaczy „tunel”, gdyż znaleziono tu tunel wydrążony w jaskini z czasów okupacji japońskiej, mającej miejsce podczas II wojny światowej. Słynie ona z największej ilości restauracji, barów, klubów i dyskotek, stad też nazywana bywa „imprezową wyspą”. Na Trawangan ściągają tłumy młodych, spragnionych zabawy i nocnych wrażeń, turystów, głownie z Australii. Ciekawostka: Jest to najmniejsza wyspa na świecie z irlandzkim pubem, o nazwie „Tîr na Nôg”.

Druga, środkowa wysepka to Gili Meno, najmniejsza z całej trójki. Jest ona zdecydowanie najspokojniejsza, ale i najmniej zaludniona. Chętnie przybywają tu rodziny z dziećmi a także świeżo upieczeni małżonkowie, gdyż oprócz ciszy i spokoju wyspa oferuje najładniejsze plaże i najlepsze miejsca do nurkowania. W jej zachodniej części znajduje się niewielkie, płytkie jezioro, z którego w porze suchej otrzymuje się sól.

Gili Air, druga pod względem wielkości i najmniej oddalona od stałego lądu, jako jedyna posiada własne słodkowodne źródła, dlatego też nazwano ją „Air”, co w indonezyjskim oznacza wodę. Od pozostałych wysp wyróżnia ją to, iż posiada największa liczbę stałych mieszkańców, w większości lokalnych, dzięki czemu jest najbardziej autentyczna. Miejscami przypomina zwykłą indonezyjska wioskę, z pasącymi się krowami, gdakającymi kurami i bujną roślinnością. W ciągu dnia sprawia wrażenie ospalej, zaś ożywia się przed zachodem słońca, gdy stojące wzdłuż wybrzeża restauracyjki wystawiają swoje świeżo złowione dary morza – kalmary, langusty, krewetki, tuńczyki i inne morskie ryby.

Dużym atutem wysp Gili jest brak samochodów, motocykli i innych pojazdów mechanicznych. Jedynymi środkami transportu na wyspach są bryczki konne zwane cidomo oraz rowery, które można wypożyczyć u lokalnych za niewielka kwotę.

Wszystkie trzy są na tyle niewielkie, że można obejść je dookoła idąc wzdłuż plaży, w czasie mniej więcej 2-3 godzin, w zależności od wielkości wyspy i tempa spacerującego. Większość turystów przyjeżdża tu jednak by ponurkować, snorkelować lub po prostu wykąpać się w lazurowym morzu i poopalać. Choć rafa jest mocno zniszczona, można tu zobaczyć wiele żółwi morskich, mant oraz cale mnóstwo kolorowych rybek.

Adres: Wyspy Gili, na północny-zachód od wyspy Lombok

Dojazd: Z Bali: Z Amed i Padangbai wypływają szybkie łódki na Gili Trawangan i Gili Air (ok.1,5 godz., koszt ok.500 000 IDR). Alternatywnie można popłynąć z Padangbai na Lombok zwykłym promem (ok. 4-6 godz., 50 000 IDR), a następnie publicznym transportem dostać się do portu w Bangsal. Jest to wprawdzie tania opcja, ale dosyć mecząca.

Z Lombok: Z Bangsal kursują tanie publiczne łódki na wszystkie trzy Gili.

Miedzy wyspami o wyznaczonych godzinach kursują publiczne łodzie.

 

17. Trekking na wulkan Rinjani (brak zdjęć)

lead: „Rinjani – drugi co do wielkości wulkan Indonezji i najwyższy szczyt wyspy Lombok”.

Rinjani, którego szczyt leży na wysokości 3726 metrów n.p.m., jest drugim po Kerinci na Sumatrze, najwyższym wulkanem Indonezji, dominującym w krajobrazie relatywnie niewielkiej wyspy Lombok. Wewnątrz jego olbrzymiej kaldery spoczywa jezioro o niebieskawo-zielonym kolorze – Segara Anak, co można przetłumaczyć jako „Dziecko Morza”. Znajduje się ono na wysokości 2000 m. n.p.m., ma około 230 metrów głębokości i powierzchnię 11 km^2. W jego wnętrzu są naturalne gorące źródła. Liczne erupcje w środku samego krateru doprowadziły do uformowania się w nim stożka wulkanicznego, wprawdzie niedużego, ale bardzo aktywnego. Nazwano go Gunung Baru, czyli „Nową Górą”. Rinjani i Segara Anak uznawane są przez wyznawców hinduizmu i Sasaków (rdzenną ludność wyspy Lombok) za święte, co tłumaczy obecność pielgrzymów i odprawianie nad brzegiem jeziora ceremonii religijnych.

Wulkan wraz z jego satelitami (innymi szczytami usytuowanymi wzdłuż tej samej kaldery), tworzy Park Narodowy Góry Rinjani, o powierzchni ok. 41 000 hektarów. Swym zasięgiem obejmuje on również pobliskie tradycyjne wioski, jaskinie, wodospady oraz gorące źródła.

Jedną z najpopularniejszych atrakcji Indonezji jest trekking do wulkanu Rinjani, uznany za jeden z trudniejszych, ale i najpiękniejszych w Azji Południowo-Wschodniej. Najprościej jest zlecić jego organizację jednemu z lokalnych biur podroży, można też zorganizować wszystko samodzielnie, ale w każdym wypadku trzeba zabrać ze sobą licencjonowanego przewodnika. Istnieje wiele opcji trekkingowych, w zależności od czasu jakim dysponujemy. Najkrótsza wyprawa trwa 2 dni, dłuższe nawet do 5-ciu. Trzeba być przygotowanym na około 7-8 godzin ciężkiego marszu dziennie, spanie w spartańskich warunkach (przeważnie w namiocie), załamania pogodowe – deszcz i silny wiatr. Należy również pamiętać o skutkach przebywania na dużej wysokości – zazwyczaj panują tu niskie temperatury, a niższe ciśnienie powoduje powolniejsze krążenie tlenu we krwi przez co bardziej odczuwa się zmęczenie.

Najpopularniejsza trasa trekkingowa, prowadząca przez bujna dżunglę, rozpoczyna się z wioski Senaru, leżącej na wysokości ok. 600 metrów n.p.m. Dotarcie na krawędź kaldery zajmuje 2 dni. Przy dobrej widoczności, oprócz góry Rinjani i pięknego jeziora Segara Anak, można stamtąd zobaczyć nawet Bali i wyspy Gili. Aby zdobyć szczyt wulkanu, trzeba przedłużyć wyprawę o kolejny dzień. Alternatywnie można rozpocząć trekking w wiosce Sembalun Lawang i w przeciągu 2 dni dotrzeć na wierzchołek Rinjani. Trudy wspinaczki wynagrodzą zapierające dech w piersiach widoki.

Adres: północna część wyspy Lombok, pomiędzy Bali i Małymi Wyspami Sundajskimi Zachodnimi

Internet: http://rinjaninationalpark.com

Cena: 150 000 IDR (pozwolenie wejścia do PN Gunung Rinjani)

Kiedy jechać: od kwietnia do października

Dojazd: Miast Mataram ma bezpośrednie połączenia do obu miejscowości –  Senaru (ok. 3 godz.), Sembalun Lawang (ok. 4 godz.).

Bukittinggi, czyli „Wysokie Wzgórze”, uznane jest za najbardziej relaksujące miasto Sumatry.

Usytuowane w górzystym regionie Minangkabau, w dolinie Agam, Bukittinggi centrum kulturowym zachodniej Sumatry oraz tętniącym życiem miastem handlowym. Chociaż położone jest zaledwie o jeden stopień od równika, wzniesienie terenu na wysokość ok. 930 metrów n.p.m. sprawia, ze panuje tu przyjemny, orzeźwiający klimat o średniej temperaturze ok. 20 stopni. Pomimo częstych deszczy, miejsce to przyciąga wielu turystów, pragnących zobaczyć pobliskie cuda natury oraz odwiedzić najgościnniejsze miasto na całej Sumatrze. Bukittinggi nazywane bywa również „Tri Arga”, co odnosi się do trzech majestatycznych gór je otaczających – Singgalang i Sago oraz czynnego wulkanu Marapi, na którego wierzchołek można się wspiąć.

Głównym punktem orientacyjnym miasta jest Jam Gadang, czyli „Wielki Zegar”. Ta stara wysoka wieża zegarowa, zbudowana jeszcze przez Holendrów, stoi dumnie w samym sercu miasta. Wokół zegara mieszczą się liczne stragany z jedzeniem i pamiątkami, co przyciąga rezydujących w mieście turystów. Wieczorami panuje tu iście festynowa atmosfera – liczne stoiska z różnorodnymi lokalnymi przysmakami, a wszystko podświetlone jest kolorowymi lampkami.

Powodem, dla którego ściągają tu przyjezdni jest, niezwykle malowniczy kanion Ngarai Sianok ze 100-metrowymi, skalnymi klifami, porośniętymi bujną soczystozieloną roślinnością, widok zapierający dech w piersiach. Najlepiej przybyć tu wcześnie rano, gdy słońce wstaje za szczytem Singgalang, a gęsta mgła spowija podnóża klifów. Idealnym miejscem obserwacji jest Park Panoramy, gdzie z dwukondygnacyjnej wieży widokowej podziwiać można spektakularny krajobraz, w towarzystwie stale przesiadujących tu małp. Zwierzęta te są wprawdzie przyjacielskie, ale gdy wyczują jedzenie potrafią być agresywne. W okolicach zmierzchu zobaczyć tu można olbrzymie nietoperze, zwane z uwagi na rozmiar „latającymi lisami”, frunące z pobliskich wąwozów, gdzie śpią za dnia, do lasu, by pożywić się owocami. Warto też udać się na spacer wzdłuż „Wielkiego Muru” w wiosce Koto Gadang, mijając po drodze zielone pola ryżowe, lasy i niewielką rzekę, mając malowniczy kanion w tle. Będąc w Parku Panoramy odwiedzić można Japońskie Jaskinie, czyli sieć podziemnych bunkrów, zbudowanych przez Japończyków podczas okupacji Indonezji w latach 1942-45.

Bukittinggi to wymarzone miejsce dla tych, którzy lubią zejść z „ubitego szlaku” i doświadczać bardziej autentycznych aniżeli komercyjnych miejsc. W porównaniu do innych destynacji na Sumatrze, Bukittinggi przyciąga jedynie garstkę podróżników, traktujących miasto głownie jako bazę wypadową na trekkingi do pobliskich gór Minangkabau czy też innych aktywności tj. paralotnie, wspinaczkę skałkową czy spływ kajakowy po pobliskich rzekach.

Adres: Zachodnia Sumatra, ok. 90 km od Padang

Internet: http://www.bukittinggikota.go.id (strona w języku indonezyjskim)

Dojazd: Najbliższe lotnisko mieści się w Padang. Stamtąd można autobusem lub minivanem dojechać do Bukittinggi.

Smoki z Komodo to największe jaszczurki świata. Zobaczyć je w ich naturalnym środowisku można jedynie w Indonezji.

Prawdziwe smoki nie zieją ogniem ani nie fruwają, a mimo to ich wygląd robi ogromne wrażenie – są to wielkie jaszczury, osiągające nawet do 3 metrów długości, mają szeroką głowę i dużą szczękę z 60 zębami, zaś ich ciało pokrywają ziarniste łuski.

Ze względu na swój rozmiar warany dominują w ekosystemie, w którym żyją. Żywią się głownie padliną, ale także bezkręgowcami, ptakami i ssakami (tj. jelenie, bawoły, konie czy świnie). Ciekawostką jest, że smoki z Komodo są również kanibalami, gdyż zjadają własne potomstwo. Jaszczury te nie są aktywnymi myśliwymi, lecz cierpliwymi drapieżnikami, czającymi się w ukryciu na swoja ofiarę, zazwyczaj słabą bądź ranną. Gdy ta jest już blisko, warany zachodzą zdobycz od tylu, po czym obezwładniają ją swym jadowitym ukąszeniem, a w przypadku większych zwierząt – powalają na ziemię swym ciężkim ogonem i rozszarpują na kawałki albo po porostu czekają aż się wykrwawi.

Smoki z Komodo są gatunkiem zagrożonym, zamieszkującym jedynie w parku narodowym pod tą samą nazwą. Z uwagi na wyjątkowo rzadką naturę tych zwierząt park ten wpisano w 1991 r. na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Od 2011 roku PN Komodo widnieje także na liście Nowych siedmiu cudów natury. Park obejmuje swym zasięgiem wyspy: Komodo, Rinca, Padar, Gili Motang, Nusa Kode oraz szereg mniejszych wysepek. Całość należących do niego ziem i wód morskich zajmuje łącznie powierzchnię 173 tys. hektarów. Park, porośnięty głównie sawanną i lasami namorzynowymi, jest domem dla ok. 5 tys. waranów, 128 rodzajów ptaków, 12 lądowych gatunków węży i 58 gatunków zwierząt, jak np. bawoły domowe, jelenie czy makaki jawajskie.

Lokalne biura podroży oferują wycieczki najczęściej na obie wyspy (Komodo i Rince), które zazwyczaj połączone są z rejsem po morzu Flores i snorkelingiem bądź nurkowaniem. Na wyspach, pod przewodnictwem lokalnego przewodnika, robi się  kilkugodzinny trekking w poszukiwaniu sławnych waranów, których to najwięcej zobaczyć można przy domku strażników, gdzie są regularnie karmione. Park słynie również z bogatej fauny tutejszych akwenów. Zobaczyć tu można m.in. żółwie i koniki morskie, rekiny wielorybie, delfiny, manty, płaszczki oraz kolorowe rozgwiazdy i korale. Duże wrażenie robią także otoczone białym piaskiem atole oraz różowe plaże, stanowiące fenomen na skale światową.

Adres: PN Komodo znajduje się pomiędzy wyspami Flores i Sumbawa, prowincja Małych Wysp Sundajskich Wschodnich

Internet: http://www.komodo-park.com/index.php

Cena: 150 000 IDR (dni powszednie) 225 000 IDR (niedziele i dni wolne od pracy)

50 000 IDR (opłata za aparat fotograficzny)

Czynne: codziennie

Dojazd: Najbliższe lotnisko znajduje się w Labuan Bajo na wyspie Flores. Stamtąd do PN Komodo (głownie wyspy Komodo i Rinca) dostać się można łodzią (ok 3-4 godz.). Większość agencji turystycznych na Bali i Lomboku organizuje 2-3 dniowe rejsy do PN Komodo.

Podróżując po Indonezji, na pewno nie raz usłyszymy o wayang kulit, szczególnie zaś będąc na Bali lub w środkowej Jawie, gdzie tradycja przekazywania historii należy do najżywszych i najbardziej rozwiniętych.

Wayang kulit to rodzaj przedstawienia teatralnego wykonywanego za pomocą lalek, a raczej ich cieni… Słowo „kulit” znaczy skóra i odnosi się do materiału, z jakiego lalki są zrobione – bawolej skóry. Samo ich wykonanie jest sztuką samą w sobie. Najpierw nożem wycina się kształt lalki, po czym, starannie przy pomocy dłuta i młotka żłobi się jej najmniejsze detale. Następnie dodaje się „ruchome” ramiona i maluje postać. Na samym końcu, gdy lalka jest już gotowa, przyczepia się jej uchwyty sterujące, wykonane z bawolich rogów.

Najważniejszą rolę w wayang kulit odgrywa dalang – lalkarz, sterujący nawet kilkunastoma postaciami w trakcie jednego spektaklu, równocześnie użyczający im swego głosu. Dalang musi być jednocześnie lingwistą, mówiącym w języku widowni oraz w starożytnym języku Kawi. Ponadto musi urozmaicać barwę i natężenie głosu w zależności od tego, jaką postać naśladuje oraz dyrygować orkiestrze gamelanu.

Słowo „wayang” oznacza w dialekcie jawajskim „cień”, gdyż lalki manipulowane są za płóciennym ekranem podświetlanym lampą, tak by widownia widziała tylko cienie postaci. Podczas spektaklu opowiadane są zazwyczaj historie z dwóch najważniejszych staroindyjskich eposów – Ramajany i Mahabharaty.

Przedstawienia wayang kulit pełnią także funkcje mistyczne, przeprowadza się je np. dla ochrony plonów, wioski czy jakiejś osoby. Tradycyjny spektakl trwać może nawet i całą noc, w zależności od okazji, dla jakiej jest odgrywany. Warto wspomnieć, iż z czasem wykształciły się inne formy tej sztuki, jak np. popularny we wschodniej Jawie wayang kliktik, wyróżniający się tym, że postacie wykonane są z drewna, zaś w zachodniej Jawie sławą cieszy się wayang golek przedstawiany za pomocą trójwymiarowych, drewnianych kukieł. Znany jest także wayang orang, gdzie prawdziwi aktorzy odgrywają bohaterów sztuki oraz podobny do niego wayang topeng, z ta różnicą że aktorzy mają ubrane maski.

Jednym z najpopularniejszych miejsc, gdzie zobaczyć można wayang kulit jest Muzeum Sonobudoyo w Yogyakarcie. Alternatywnie, w każdą sobotę, w Kratonie odbywają się spektakle wayang kulit, wliczone już w cenę biletu.

Adres: Muzeum Sonobudoyo, ul. Trikora 6, Pendowoharjo Sleman, Daerah Istimewa Yogyakarta 55121

Telefon : +62 274 385664

Internet: http://www.sonobudoyo.com/id

Cena: 20 000 IDR

Czynne: codziennie, 20:00-22:00

Dojazd: Najprościej jest dojechać do muzeum beciakiem (ok. 2 USD) albo taksówką. Można też dotrzeć tu piechotą po wieczornym spacerze ulicą Malioboro.

Dżakarta, nazywana “Wielkim Durianem”, to stolica i największe miasto Indonezji oraz kulturalne, gospodarcze i polityczne serce kraju.

Dżakarta, to z jednej strony jedna z najszybciej rozwijających się na świecie metropolii, zamieszkiwana przez niemalże 10 milionów ludzi, z drugiej – brudne, chaotyczne i wiecznie zakorkowane miasto. Nie bez powodu została przyrównana do Duriana – owocu o tak intensywnym smaku i zapachu, ze można go jedynie kochać albo nienawidzić. Na pierwszy rzut oka Dżakarta może wydawać się być bezduszną, betonową dżunglą, nie mającą wiele do zaoferowania, ma ona jednak wiele twarzy i niespodzianek. Jej mieszkańcy są zawsze uśmiechnięci, dobroduszni i przyjacielscy, a przestępczość w porównaniu do innych światowych stolic, jest dosyć niewielka.

Co można zobaczyć? Jeżeli zwiedzanie odbywa się w godzinach porannych warto rozpocząć je od Placu Niepodległości (Merdeka Square), pośrodku którego mieści się Pomnik Narodowy „Monas” – wysoki na 132 m marmurowy obelisk zwieńczony złotym płomieniem. Inaugurowany został on w 1975 r. dla upamiętnienia walk o niepodległość kraju. W jego dolnej części Narodowe Muzeum Historii umieściło 51 kolorowych dioram  przedstawiających dzieje Indonezji od okresu prehistorycznego do czasów reżimu Suharto. Za dodatkową opłatą można wjechać na taras widokowy, skąd widać panoramę całego miasta. Otwarte od wt.- nd. 6.30-15.30, wstęp 2500 IDR, 7500 IDR (punkt widokowy).

Na północ od Merdeka Square znajduje się Pałac Prezydencki, który można zwiedzić bezpłatnie w każdy weekend, po zrobieniu wcześniejszej rezerwacji. Warty odwiedzenia jest również leżący nieopodal Meczet Istiqlal, największy w Azji Południowo-Wschodniej oraz stojąca naprzeciwko gotycka katedra rzymskokatolicka pochodząca z czasów  kolonialnych.

Następnie można udać się do zabytkowej części miasta, zwanej Starą Batawią, usytuowaną w północnej części stolicy, nieopodal zatoki. Charakterystycznym punktem jest Plac Fatahillah, w okolicy którego znaleźć można wiele interesujących muzeów i galerii oraz odpocząć w sławnej Café Batawia.

Będąc tu można wstąpić do Muzeum Wayang, cieszącego się jedną z najlepszych na Jawie kolekcji lalek wayang (patrz – wayang kulit). W jego gablotach zobaczyć można również figurki z Chin, Wietnamu, Kambodży czy Europy. Sam budynek jest zabytkiem samym w sobie i pochodzi z 1912r. W każdą niedzielę o 10 rano odbywają się tu darmowe pokazy wayang kulit. Otwarte od wt. – nd. 8.00-15.00, wstęp 2000 IDR. Adres: ul. Jalan Pintu Besar Utara 27.

Ciekawostka: Barrack Obama mieszkał w Dżakarcie od 6-10 roku życia, gdy jego matka wyszła ponownie za mąż, za Indonezyjczyka Lolo Soetoro. Przez 4 lata uczęszczał do  rządowej szkoły i uczył się języka indonezyjskiego. Zapytany czego mu brakuje z tamtego okresu, odpowiedział po indonezyjsku: “Bakso (zupa z kulkami rybnymi), nasi goreng (smażony ryz) i rambutan (owoc)”.

Adres: miasto w północno-zachodniej części Jawy

Internet: http://www.jakarta.go.id/english/

Dojazd: lotnisko międzynarodowe – Soekarno Hatta International Airport, znajduje się ok. 20 km od stolicy.

Dworzec kolejowy – Stasiun Gambir

Borobudur to największa i najstarsza świątynia buddyjska w Azji południowo-wschodniej oraz miejsce pielgrzymek wyznawców tej religii.

Nazwa świątyni, pochodząca od sanskryckich słów „vihara Buddha uhr”, czyli „buddyjski klasztor na wzgórzu”, nawiązuje do jej położenia – na wzniesieniu w malowniczej dolinie otoczonej bliźniaczymi wulkanami – Sumbing i Sundoro na zachodzie oraz Merbabu i Merapi na wschodzie.

O wczesnej historii świątyni wiadomo bardzo niewiele. Najprawdopodobniej wybudowana została pomiędzy 750 a 842 rokiem przez króla z dynastii Saliendra. Około X-XI wieku Borobudur został opuszczony, na skutek erupcji pobliskich wulkanów oraz przeniesienia ośrodka władzy do wschodniej Jawy. Świątynia, przez wiele stuleci ukryta pod wulkanicznym pyłem i porośnięta bujną dżunglą, ponownie odkryta została w 1814 roku przez Brytyjczyka – Thomasa Stamforda Rafflesa, który jako wielki miłośnik historii i sztuki rozpoczął działania mające na celu wydobycie zabytku spod warstw ziemi, pyłu i porastających go drzew. Największe prace przeprowadzone zostały przez UNESCO oraz indonezyjski rząd w latach 1975-1983. W 1991 roku Borobudur został wpisany na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO.

Świątynia ma piramidalną budowę, widziana z lotu ptaka przypomina wielka, tantryczną mandalę. Borobudur, wzniesiony z olbrzymich bloków szarego andezytu, składa się z trzech części symbolizujących trzy sfery buddyjskiej kosmologii: Kamadhatu (świat pragnień), Rupadhatu (świat form) i Arupadhatu (bezkształtny świat).

Pierwszą sferę stanowi podstawa świątyni – kamienna platforma ozdobiona 160 reliefami obrazującymi prawo karmy (zostały one ukryte pod wierzchnią warstwą, z powodu umocnienia konstrukcji). Drugi poziom tworzy pięć kwadratowych tarasów, których ściany i balustrady ozdobione są 504 posagami Buddy oraz płaskorzeźbami przedstawiającymi m.in. sceny z życia Buddy oraz dżataki, czyli wcześniejsze wcielenia Buddy zanim jeszcze przyszedł na świat jako książę Siddhartha. Nad nimi znajduje się trzecia strefa – Arupadhatu,  mieszcząca trzy okrągłe tarasy z 72 ażurowymi dagobami, z których każda skrywa posag Buddy. Całość zaś wieńczy wielka kamienna stupa symbolizująca „pustkę” bądź Oświecenie. Pielgrzymi, odwiedzający świątynię, powinni obejść ją dookoła, zaczynając od dołu w stronę ruchu wskazówek zegara, kontemplując po drodze wyżej wspomniane reliefy. Cała trasa wynosi około 6 km.

Adres: ul. Badrawati, Borobudur, Magelang, ok. 42 km od Yogyakarty

Telefon : +62 293 788 266

Internet: http://www.borobudurpark.co.id/temple/borobudurTemple

Cena: 20 USD (bilet normalny), 10 USD (bilet ulgowy)

Czynne: codziennie, 6:00 – 17:00

Dojazd: Najlepiej jest wykupić wycieczkę do Borobudur w lokalnym biurze podroży, (ok. 6 godz., koszt ok. 70 tys. IDR). Najbardziej opłaca się wybrać pakiet zwiedzania Borobudur i Prambanan (ok. 9 godz., koszt 100 tys. IDR). Alternatywnie można tez wynająć samochód z kierowcą lub taksówkę.

Wulkan Bromo, znajdujący się w Parku Narodowym Bromo-Tengger-Semeru, we wschodniej Jawie, to bez wątpienia jedna z największych atrakcji wyspy, jak i całej Indonezji.

Choć sam wulkan do najpiękniejszych ani najwyższych nie należy (ma jedynie 2329 m), tłumy turystów ściągają tu ze względu na jego niesamowite położenie – spoczywa na środku Morza Piasków, w wielkiej, wygasłej kalderze Tengger wraz z czterema innymi wulkanami – Batok (2470 m), Kursi (2581 m), Widodaren (2650 m) i Watangan (2661 m). Z uwagi na to, że wszystkie z nich, z wyjątkiem wulkanu Batok, są nadal czynne, istnieje duże ryzyko erupcji. Ostatnia miała miejsce w styczniu 2011 r.

Mimo stałego zagrożenia codziennie wcześnie rano setki jeepów zawożą turystów na górę Penanjakan (2770 m), by stamtąd mogli zobaczyć wschód słońca oświetlający nieziemską wręcz panoramę wulkaniczną. Widok jest rzeczywiście spektakularny i wart każdej ceny. Zaleca się poczekać chwilę dłużej, aż słońce wzejdzie nieco wyżej i w pełni uwydatni piękno wulkanów masywu Tengger oraz dymiący w oddali wulkan Semeru (3676 m), najwyższy na Jawie.

Aby zobaczyć wschód słońca wyruszyć należy około 3-4 nad ranem, w zależności od usytuowania hotelu. Osoby wyruszające z pobliskich wiosek Cemoro Lawang czy Ngadisari mogą wyjechać aż o godzinę później niż turyści mieszkający w Sukapurze.

Po wschodzie słońca jeepy zjeżdżają po niekończących się serpentynach do rozległego parkingu, skąd piechotą bądź konno można dotrzeć do podnóża dymiącego wulkanu Bromo. Na szczyt jego niskiej, lecz szerokiej kaldery prowadza 253 schody. Chętni mogą obejść cały krater dookoła, co jednak jest dość ryzykowne z uwagi na miejscami wąską grań.

Najlepszy moment na odwiedzenie wulkanu Bromo przypada podczas corocznych obchodów festiwalu Kasada, kiedy pielgrzymi z ludu Tengger wrzucają do krateru Bromo liczne dary – ryż, kwiaty, warzywa, owoce czy … koguty, by zapewnić obfite plony oraz zaskarbić sobie łaskawość i opiekę bogów.

Uwaga: W nocy temperatura spada dosyć drastycznie, nawet do 3 stopni, w związku z czym osoby wybierające się na poranny „spektakl” powinny się ciepło odziać – polar, wiatrówka, czapka i rękawiczki powinny wystarczyć. Najlepiej ubrać się warstwowo, gdyż po wschodzie słońca temperatura szybko rośnie.

Adres: Park Narodowy Bromo-Tengger-Semeru, ok. 45 km od miasta Probolinggo i ok. 51 km od najbliższego lotniska w Malang

Kontakt: Oficjalne Biuro Turystyczne Parku Narodowego Bromo-Tengger-Semeru,

1. Raden Intan 6, Malang, Wschodnia Jawa, tel. +62 341 491828, email: tn-bromo@malang.wasan-tara.net.id

Cena: 217 500 IDR (dni powszednie), 320 000 IDR (dni wolne od pracy)

Czynne: codziennie

Dojazd: Najprościej jest wykupić wycieczkę w lokalnym biurze podroży, o ile planuje się wjeżdżać jeepem na punkt widokowy. Najbliższe lotnisko międzynarodowe znajduje się w odległości ok. 130 km w mieście Surabaya. Ma ono bezpośrednie polaczenia lotnicze z Kuala Lumpur, Singapurem, Hong Kongiem, Bali i Dżakarta. Stamtąd w okolice wulkanu Bromo, można dostać się lokalnym transportem, lecz będzie to dosyć uciążliwe i nie obejdzie się bez przesiadek. W przypadku większej grupy bardziej opłaca się wynajęcie minibusu.